We gaan allemaal de politiek in omdat we iets willen betekenen voor de samenleving, voor onze medemensen, voor onze kinderen en onze kleinkinderen. We zijn in zekere zin allemaal idealisten. Maar sommigen van ons zijn idealistischer dan anderen. Inge Verhoef, dat is zo iemand.
Toen zij in 2018 de Raad in kwam, met het grootste aantal stemmen, had zij een duidelijk programma voor ogen: de natuur in Bunnik bevorderen en de energietransitie vooruithelpen. Dat schoot de eerste tijd niet op. Het frustreerde haar. Haar initiatieven kwamen moeizaam van de grond – waarvan de groenvisie de grootste was. Waarom niet gebruik maken van een groenvisie die bewoners en betrokkenen zelf hebben opgesteld, was haar insteek. En in het verlengde daarvan, waarom opereert de Raad niet zelfstandiger en kan hij niet zelf zaken in gang zetten? Hetzelfde gold voor de energietransitie. Waarom niet onbevooroordeeld de bestaande technologieën gebruiken, in afwachting van wat er nog in de toekomst aan middelen ontwikkeld kan worden? Dus zonnevelden uitbreiden en windmolens niet uitsluiten.
Pas toen drie fractieleden een eigen partij begonnen kwam er ruimte, voor haar en de vier anderen. Inge werd fractievoorzitter en dat deed ze op haar heel eigen, bijzondere manier. Ze gaf richting, zonder te leiden. Ze gaf ruimte aan ieders mening, maar verlangde wel een deugdelijke argumentatie. En als de standpunten in de fractie te zeer uiteenliepen, vond ze een manier om ons bij elkaar te brengen, altijd met grote vellen papier die op het tapijt in de Raadszaal werden gelegd en waarop wij me stikkers in vele kleuren onze voor- en afkeuren konden plakken. De truc was niet zozeer dat eruit kwam welk vel de meeste kleuren had verzameld, maar dat we door te doen (es genügt zu wissen, man muss auch tun, daar Goethe weer) met elkaar praatten, grapten, argumenten uitwisselden, en zo altijd, ik herhaal altijd tot een voor iedereen aanvaardbaar compromis kwamen. Ze dacht buiten de gebaande paden en kwam met verrassende suggesties, die altijd dwongen eigen opvattingen te herzien.
Inge bood ons veiligheid, en hoewel er in de politiek geen hiërarchie bestaat en mijn mening evenveel waard is als die van een ander, was ze toch onze fractievoorzitter, die altijd kalm en beheerst optrad in de Raad, die de seniorenconventen en de op het laatst zo moeizame coalitiebesprekingen doorstond.
Toen door de Corona onze wekelijkse fractieavonden in het zaaltje hiernaast onmogelijk werden, werd het haar bijna te veel. Het Raadslidmaatschap combineren met een drukke baan en een jong gezin is al zo moeilijk, en als dan de lol en het plezier, de menselijke contacten en de gesprekken wegvallen, wat blijft er dan nog over als datgene waarvoor je je met hart en ziel inzet, niet opschiet, wordt tegengewerkt, ondanks alle evidenties dat er echt wat aan gedaan moet worden. Ja, ik praat over de energietransitie en de onvermijdelijke windmolens. De klappen die haar hoofd te verwerken kreeg, waren het laatste zetje. Het is een troost dat de Groenvisie is aangenomen, en het is niet meer dan terecht dat haar daarvoor door alle partijen erkentelijkheid is betuigd.
We hebben idealisten nodig in de politiek. We hebben idealisten nodig in Bunnik. We hebben idealisten nodig die idealistischer zijn dan anderen. Want zij brengen zaken in beweging, zij DOEN.
En daarom zijn wij de gemeenteraadsfractie en het bestuur van P21 Inge Verhoef dankbaar voor het vele werk en grote inspanningen die ze voor onze gemeente en onze bewoners hebt verricht.
Lieve Inge, Wypke, Jeroen, Erik, Vincent, Harrie, Rob, Arjen, Anne Ruth, en vanaf morgen Joost, Jenny, Casper, en Marco, kortom de mensen van de fractie en het bestuur van P21, we zullen je heel erg missen om wie je bent en wat je meebracht. We prijzen ons gelukkig dat je wel afscheid neemt van de Raad, maar niet van ons.
Koen van Gulik, 29 maart 2022